…þegar líða fer að jólum, og við erum nú bara á endasprettinum núna, þá fer alltaf af stað mikil umræða um sveinana 13 sem sækja okkur heim og gefa gott í skóinn. Ekki mega þeir mismuna, ekki mega þeir gleyma, þeir eru töfrar og láta drauma rætast. En það sem mig langaði að hafa orð á er saga frá minni bernsku.
Ég var sko helsti átrúandi jólasveinanna langt fram eftir aldri, og trúi auðvitað enn, þó að trúin mótist alltaf af því á hvaða aldri maður er.
Ég get varla rifjað upp einn einasta hlut sem ég fékk í skóinn. En, það sem ég á auðvelt með að draga fram er þessi tilfinning. Þessi undursamlega spenna við að kíkja á bakvið gardínuna og sjá hvað leyndist ofan í skó. Það sem gerir þó þennan tíma ævintýralegastan í mínum huga, er sú minning að þessir félagar skrifuðu mér allir bréf. Þau voru frumleg, fyndin, falleg og allt þar á milli. Ég á þau enn, en því miður náði ég ekki að finna þau til fyrir þennan póst.
Það sem mér datt því í hug er að stinga þessu að ykkur, það er ekki alltaf það sem kemur í skóinn sem skiptir öllu – heldur getur það verið “tilfinningin” sem að gjöfin og auðvitað mest af öllu, bréfið skilur eftir sig. Það eru oft bréfin sem eru skemmtilegust, sem gera tenginguna við kalla meira áþreifanlegri og spennandi.
Ég hef birt þetta áður, en það má alveg koma aftur:
Ef sveinarnir ykkar hafa ekki verið bréfavinir hingað til – þá hvet ég ykkur til þess að fá krakkana til þess að skrifa þeim bréf. Það er hreint stórkostlega skemmtilegt fyrir börnin, hvetur þau til að lesa, gerir þau svo spennt og ævintýrið um sveinana verður enn merkilegra fyrir vikið!
Yndisleg sagan um sveinkann og bókina 🙂 Og þetta hafa sko verið skemmtilegir pennavinir sem þú áttir og lagt mikið í bréfin sín 🙂
Yndislegur og sannur póstur. Ég einmitt trúi enn á jólasveinana og þeir eru pennavinir dóttur minnar.
Dásamlegt. Það er þetta og annað álíka sem gildir mest og gleymist síðast <3